Er zijn van die dagen dan raakt alles met net even wat harder. (nee het is niet die tijd van de maand.) Dan vraag ik me echt af waar het heen gaat met onze wereld en de mensen die er op leven. Het mooie van een eigen blog is een stem geven aan dat wat mij bezig houdt. Op dit moment maak ik me vooral kwaad. Kwaad om het onrecht wat mensen andere aandoen, kwaad op een vent die zomaar zonder reden 4 mensen neersteekt, kwaad op het slachtoffer van huiselijk geweld dat na de 7 keer geslagen te zijn, toch weer naar die eikel terug gaat. Kwaad is niet altijd het goede woord bedenk ik me nu. Machteloos…….
Waarom blijven mensen in zo’n ontwrichte relatie hangen? Angst?! Waarom kunnen wij in Nederland de angst van de slachtoffers hebben niet wegnemen? Waarom moet nog steeds de vrouw het huis verlaten in plaats van de dader als ze veilig wil zijn? ( al dan niet met kinderen) Waarom kunnen wij die veiligheid niet garanderen, waar slaat dat op? We kunnen mensen op de maan zetten maar iemands persoonlijke veiligheid niet waarborgen.
Door mijn werk wordt ik dagelijks geconfronteerd met alle ellende van de maatschappij. Ik niet alleen, maar al mijn collega’s. Negen van de tien keer kunnen we hier goed mee omgaan, maar die ene keer hakt erin en maakt dat de emmer pertinent een beetje gevuld blijft met water. Je krijgt hem nooit meer helemaal leeg en het risico van overstromen komt soms, wanneer heftige incidenten zich in rap tempo opstapelen, heel dicht bij. Met veel steun van familie en vrienden, luisteren naar de signalen en soms hulp van een professional, gooi je hem weer zo leeg mogelijk. Je zult maar over geen van deze opties beschikken, dan kan er wel eens kortsluiting ontstaan en sta je machteloos.
Lees ook:Vrienden kun je kiezen collega’s niet
Lees ook:Beroepsdeformatie in de H&M
Lees ook:Boete voor mishandeling agent
Lees ook:Het gevaar van links
Lees ook:Help hulpdiensten